03/08/2020
Εγκλεισμός #6
Μπαίνει μέσα της όπως χέρι σε πάγο. Κανένας παροξυσμός, μια μίζερη άλως· αυτό μόνο. Ζούνε μαζί επτά χρόνια, ίδια ηλικία, άλλη ζωή. Το καλοκαίρι πέρασαν καλά, έτσι λένε σε όλους. Έβγαλαν φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες. Τι θα έφερνε ο χειμώνας δεν το σκέφτονταν. Μπαίνει μέσα της όπως κιθάρα με σπασμένες χορδές. Μια νότα που χάλασε. Συναντούν φίλους, κάνουν εκδρομές· η συνήθεια είναι ο αντίπαλος, τους διεκδικεί. Κάποιοι λένε «ούτε και φέτος τα κατάφεραν». Σκέφτονται τι χρώμα θα βάψουν το μικρό δωμάτιο αν ποτέ έρθει το παιδί· συνέχεια το αναβάλλουν. Παρατηρεί την ασυμμετρία της σκιάς του στον τοίχο, καθώς μπαίνει μέσα της σαν ρόδα που βρίσκει σε πέτρα. Το ότι πρέπει να κλειστούν μαζί τόσες μέρες στο σπίτι τής φέρνει βάρος στο στήθος. Κοινές διευθετήσεις, όμοια βήματα, ένα περίεργο ξάφνιασμα όταν τον βλέπει να βγαίνει από το μπάνιο. Μια απορία όταν την παρατηρεί που τηγανίζει ψάρια. Μπαίνει μέσα της με ανάσα μαστίγιο. Πρώτα χτυπάει τον εαυτό του, ύστερα μοιράζονται τον πόνο, αλλά δεν το ομολογούν. Ο καθένας κρατάει για τον εαυτό του το μερίδιο του φόβου. Καμιά φορά, φαντάζεται τον εαυτό της σαν σπασμένο φλιτζάνι που κάποιος πέταξε τα θρύψαλα. Όταν βγαίνει από μέσα της, ελπίζοντας πως αυτή τη φορά θα πετύχει ο καρπός, ντύνεται μηχανικά, πλένει το πρόσωπό της, την ύφεση κάτω από τα μάτια ιδιαιτέρως, μετράει με τα δάχτυλα πόσες μέρες είναι μέσα κλεισμένη και πόσες άλλες ακόμη πιο μέσα και χάνει το μέτρημα.
Διονύσης Μαρίνος
Φωτογραφία: http://sylviakouveli.com/
