30/08/2020
Δεν μπορώ ακόμα να προσδιορίσω πότε κόλλησα τον ιό. Τα πρώτα συμπτώματα άρχισαν να γίνονται εμφανή μόλις τον τελευταίο καιρό. Φαντάζομαι η ζημιά θα είχε γίνει πολύ νωρίτερα, αλλά ήμουν ασυμπτωματικός. Πάει καιρός που τα κρούσματα πολλαπλασιάζονταν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου στην μικρή μου πόλη. Παραδόξως δεν μιλούσε κανείς για αυτά. Δεν ακούστηκε ποτέ κάτι από κανέναν. Ούτε καν στο δελτίο ειδήσεων δεν το ανέφεραν και έτσι δεν πρόσεξα καθόλου. Ήταν σαν να λέμε ένα κοινό μυστικό που το κρατούσαμε καλά φυλαγμένο στα σύνορα της μικρής μας επαρχιακής πόλης. Φαντάζομαι η ζημιά θα ξεκίνησε όταν αποφάσισα να επιστρέψω εκεί, σε αυτό το καλοπλεγμένο δίχτυ ασφαλείας.
Αφήστε με να σας εξηγήσω καλύτερα. Στην πόλη μου υφαίνεται αργά και σχολαστικά ένα δίχτυ για τον καθένα. Ένα δίχτυ που παρέχεται από ένα πλήθος καλών και τίμιων πολιτών, εν πάση περιπτώσει συμπολιτών, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, άμεσα ή έμμεσα σε ξέρουν. Βέβαια και σε ξέρουν. Πάντα βάσει της βιογραφίας σου που έχουν φροντίσει να στοιχειοθετήσουν με άκρα προσοχή, με όρους συλλογικής προσπάθειας και δια της μεθόδου της προφορικής παραδόσεως, κατά πώς ορίζουν τα ήθη και τα έθιμα, στόμα με στόμα κοινώς. Η κοπτοραπτική αυτή λαμβάνει χώρα κάτι τεμπέλικα απογεύματα στους ιν καφενέδες της πόλης. Σου πλέκουν σταυροβελονιά το δίχτυ όλοι μαζί, πράγμα που τους δίνει αυτομάτως και το νόμιμο δικαίωμα να εκφέρουν άποψη για το ποιος είσαι. Είναι ακριβό το δίχτυ που θα απλώσουν κάτω από τα πόδια σου για να σε προστατεύσουν και για να στο προσφέρουν πρέπει να έχουν συγκεντρώσει μια σωρεία στοιχείων που αποδεικνύουν περίτρανα ότι αξίζεις να λάβεις την σφραγίδα γνησιότητας του τίμιου πολίτη.
Τίμιος πολίτης στην δική μας διάλεκτο είναι αυτός που αποδίδει τα ίσα. Ό,τι του δώσεις κοινώς, οφείλει να βρει έναν τρόπο να το επιστρέψει με κάποιον τρόπο πίσω. Το παιχνίδι παίζεται με όρους ανταλλαγής χάριν της ανακύκλωσης ενέργειας του κλειστού μας συστήματος. Αν δώσεις κάτι λιγότερο, θα ταμπελοποιηθείς ως λίγος. Δεν μπορείς να δώσεις όμως ούτε κάτι περισσότερο γιατί κινδυνεύει θανάσιμα ο ωφελούμενος να ταμπελοποιηθεί εκείνος με την σειρά του ως λίγος. Και τι θα πει ο κόσμος αν το μάθει; Πρέπει να γίνονται όλα με όρους πλήρους ισοτιμίας. Κάπως έτσι, αρχίζεις να μετράς. Να μετράς τα πάντα. Τι είπες, τι έδωσες, τι δεν έδωσες, τι έκανες, τα πάντα. Γίνεσαι λογιστάκος και όλη σου η ζωή αρχίζει να περιστρέφεται γύρω από αυτήν την ακριβοδίκαιη λογιστική απέναντι σε όσους συμπαθείς, αλλά και σε όσους δεν συμπαθείς, καθώς ξέρεις πως κρατάνε και αυτοί βελόνι που ράβει το δίχτυ σου, έχουν μερίδιο στην προστασία σου. Και εσύ που αναζητάς αυτήν την ψευδοασφάλεια βρίσκεσαι ξαφνικά μπλεγμένος στον ιστό της αράχνης. Ανελεύθερος, αλλά πάνω από όλα ασφαλής.
Τίμιος πολίτης είσαι και όταν δεν τολμάς να ονειρεύεσαι κάτι παραπάνω και κάτι καλύτερο από όσο ορίζει η μοίρα σου, αυτή δηλαδή που ως μικροί θεούληδες σου πλέκουν οι γύρω σου με τα βελονάκια τους. Ισοτιμία και στην μιζέρια. Ναι, μόνο τότε είσαι τίμιος πολίτης για αυτούς.
Μόνο τότε αξίζεις πια, καθώς περνάς όταν σε βλέπουν να σου χτυπήσουν την δημοσιοϋπαλληλική σφραγίδα του καλού και τίμιου πολίτη που ξέρει μέχρι που πρέπει να φτάσει.
Καταλαβαίνεις ότι αρχίζεις να τους μοιάζεις, λοιπόν, όταν εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα. Ψηλά το κεφάλι και η μύτη, το κορμί στητό και άκαμπτο, το εξωτερικό περίβλημα από ρούχο μέχρι έκφραση ατσαλάκωτο. Κάπως έτσι τεντώνεσαι και άλλο λίγο και άλλο λίγο. Κομπάζεις για να φανείς, να σε δουν. Κοινώς κορδώνεσαι.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω στα αλήθεια πότε κόλλησα και εγώ αυτόν τον κορδωνοϊό. Τον ιό του τίμιου πολίτη. Εύχομαι μόνο να βρεθεί το εμβόλιο γρήγορα, προτού προλάβει να με νικήσει κατά κράτος. Προτού φτάσω να πω πως δεν αναπνέω.
Βελισσαρία Μπαφατάκη
Φωτογραφία: Βελισσαρία Μπαφατάκη
